ΕΙΡΗΝΗ ΔΡΟΣΟΥ
«ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΣΥ»
ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΑΤΟΜΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΔΡΟΣΟΥ
Την Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2008, στις 8 το βράδυ, θα γίνουν στο Μέγαρο Γκύζη τα εγκαίνια της νέας ατομικής έκθεσης ζωγραφικής της Ειρήνης Δρόσου με τίτλο «Καρδιά μου εσύ». Θα εκτεθεί η νέα δουλειά της Σαντορινιάς εικαστικού, που επανέρχεται δυναμικά με μικτή τεχνική χρησιμοποιώντας αυτήν τη φορά υλικά ακρυλικά και λάβα σε plexiglass.
Την επιμέλεια της έκθεσης έχει ο Γιάννης Παπακωνσταντίνου, Καλλιτεχνικός Διευθυντής Μεγάρου Γκύζη.
Διάρκεια έκθεσης: 14 – 30 Σεπτεμβρίου 2008
Ειρήνη Δρόσου, ζωγράφος
Ένα ανήσυχο πνεύμα που πειραματίζεται για άλλη μια φορά, αναζητώντας νέους αφαιρετικούς τρόπους έκφρασης. Μας έχει αποδείξει με την προηγούμενη δουλειά της, τους «Ηφαιστήτες» από λάβα, ότι ξέρει να τολμά και να πρωτοπορεί. Αυτή τη φορά επανέρχεται δυναμικά με μικτή τεχνική χρησιμοποιώντας υλικά ακρυλικά και λάβα σε plexiglass.
Η Ειρήνη Δρόσου γεννήθηκε στο Ημεροβίγλι της Σαντορίνης. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής κοντά στον Τάκη Σχοινά και την Γιούλη Γκικοπούλου και μαθήματα αγιογραφίας κοντά στην Αδαμαντία Μπίλλια-Γιαννοπούλου.
Είναι η δεύτερη ατομική της έκθεση στο νησί που τη γέννησε, την Σαντορίνη, μετά την πρώτη της ατομική έκθεση στο Μπελλώνειο Κέντρο, με τίτλο «Ηφαιστήτες». Έχει επίσης πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και έχει βραβευθεί από την UNESCO.
ΚΡΙΤΙΚΗ
Η υπόσχεση του ηφαιστείου
«Laphotographie est dιj;) tirιe dans les choses»
Matiere et mιmoire Henry Bergson
Η Ειρήνη Δρόσου χειρίζεται ένα µοναδικό υλικό, που επέλεξε διότι εισδύει στο τραγικό παιχνίδι των πρωταρχικών δυνάµεων των στοιχείων που άλλοτε αντιτίθενται µε ασυγκράτητη βιαιότητα και άλλοτε ενώνονται µε το φαινόµενο της συγχώνευσης που εξαλείφει τα αντίθετα. Στο νησί της Σαντορίνης, απ’ όπου και κατάγεται, στρέφεται προς το πλέον κεντρικό στοιχείο, το πιο αποµακρυσµένο από τη θάλασσα, που αποτελεί τον κύριο ρυθµιστή της ζωής του νησιού. Αγνοώντας την κοινή συνείδηση που αποµονώνει τη γη µεταξύ ουρανού και θάλασσας, η πρόθεσή της είναι να συναντηθεί µε την κατακόρυφο του ηφαιστείου που ενώνει τα ύψη µε τα πιο µεγάλα βάθη, κυριαρχώντας έτσι στο νησί και εισχωρώντας ταυτόχρονα βαθιά µέσα στη γη.
Το εικονογραφικό υλικό της Ειρήνης Δρόσου είναι το υπέδαφος, οι λάβες που ανεβάζει το ηφαίστειο: κοµµάτια, κόκκοι και σκόνη λάβας. Και υπάρχουν πολλά χρώµατα και είδη λάβας. Πρωταρχική της αναζήτηση είναι να περιδιαβεί και να αναγνωρίσει τα πεδία της λάβας µεταξύ των υλικών που το ηφαίστειο φέρνει στην επιφάνεια από τα βάθη του νησιού. Η Ειρήνη Δρόσου δεν αγνοεί ότι βαδίζει ανάµεσα από εκείνες τις λάβες που έχουν µετατραπεί σε κρύα τέφρα µε χρώµατα σκοτεινά, γήινα και σβησµένα. Γνωρίζει ότι έρχεται στο ηφαίστειο µετά την έκρηξη. Αλλά υπάρχει ακόµη εκεί η µνήµη της φωτιάς, ένα πριν που επιµένει στο µετά και θέλει να επιστρέψει. Ένα ελπιδοφόρο για τους τυφλούς φως που το ηφαίστειο υπόσχεται όταν δονείται και βουίζει.
Ανάµεσα στις λάβες, το βλέµµα περιπλανιέται στους γκρι τόνους, αποτυγχάνοντας να εστιάσει µπροστά στις πολύ ασταθείς διαφορές. Η κίνηση του χεριού οφείλει να προηγηθεί. Είναι αυτή που επιλέγει τους όγκους των υλικών, κυριεύει αυτούς που φανερώνουν χρωµατισµούς. Αυτή τους διαχωρίζε~ στο ατελιέ σύµφωνα µε τη χρωµατική τους δύναµη, συνθλίβει τους πλέον ατόφιους σχηµατισµούς και δεν κουράζεται να διασχίζει την ορυκτή στάχτη που κρύβει µέσα της τη ζεστασιά που τη συνδέει µε τη φωτιά του παρελθόντος. Ένα µάτι που αγγίζει, συνοδεύει την κίνηση του χεριού για να διαµορφώσει ένα αντικείµενο χθόνιας όψης που δεν αποπνέει παρά αρχέγονα αισθήµατα. Είναι αυτό το κοίταγµα του χεριού που διαχωρίζει τις λάβες σύµφωνα µε την ποιότητα της σκιάς, που τις µετατρέπει σε δέρµα χαϊδεύοντάς τες και που καίει µαζεύοντας τα πιο απανθρακωµένα κοµµάτια σε ένα υπόβαθρο για να διακρίνει ανάµεσά τους την mo σκοτεινή σκιά.
Το ηφαίστειο είναι η εικόνα του κοσµικού χρόνου. Η κινούµενη κολώνα που συνδέει τον κρατήρα µε τα βαθιά κάτω από τη γη στρώµατα διατρέχει τις γεωλογικές ηλικίες µε κατεύθυνση προς τον αρχικό πυρήνα. Οι λάβες που εκσφενδονίζει ανακατεύουν χωρίς διάκριση τα αποκολληµένα τµήµατα από τα γήϊνα στρώµατα που διασχίζει ανεβαίνοντας προς την κορυφή. Όπως κάθε εικόνα που ανακλάται, αντιστρέφεται. Γι’ αυτούς που βλέπουν την ηφαιστειακή διαδικασία σαν πορεία εισόδου στο γενεσιουργό χάος όπου τα πάντα δηµιουργούνται, το ηφαίστειο ανασυνθέτει µία εικόνα του γίγνεσθαι. Οι λάβες της Ειρήνης Δρόσου είναι η αναζήτηση µιας τέτοιας ζωγραφικής, ενός σώµατος άρρηκτα συνδεδεµένου µε το σύµπαν που διαµορφώνεται µεταξύ στάχτη ς και φωτιάς.
Robert Albouker, Ιούλιος 2004
