ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ

“ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ” και όχι μόνο…

Η Νατάσσα Μποφίλιου παρουσιάζει, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Μεγάρου Γκύζη 2008, μια νέα πρόταση μουσικής παράστασης με αφορμή τη νέα της δισκογραφική δουλειά, που κυκλοφόρησε φέτος με τίτλο “Μέχρι το τέλος”, ένα μουσικό ταξίδι με σταθμούς στο σύγχρονο ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο.

Νατάσσα Μποφίλιου, τραγούδι
Θέμης Καραμουρατίδης, πιάνο – ενορχήστρωση
Άρης Ζέρβας, τσέλο
Γρηγόρης Ντάνης, κιθάρα
Φοίβος Κουντουράκης, τύμπανα

Τραγούδια των Μάνου Χατζιδάκι, Διονύση Σαββόπουλου, Αφροδίτης Μάνου, Σταμάτη Κραουνάκη, Χαρούλας Αλεξίου, Λένα Πλάτωνος, Δήμητρας Γαλάνη, τραγούδια από τους δίσκους της “Εκατό μικρές ανάσες” και “Εν Λευκώ”, αλλά και ξένα τραγούδια από τον Astor Piazzola έως τον Nick Cave και την Amy Winehouse, συνθέτουν ένα νεανικό πρόγραμμα που επιμελούνται καλλιτεχνικά δυο νέοι δημιουργοί, ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης και ο στιχουργός Γεράσιμος Ευαγγελάτος.

Η Νατάσσα Μποφίλιου καταθέτει το προσωπικό μουσικό της αποτύπωμα με τραγούδια που με αμεσότητα, επικοινωνιακή δύναμη και αλήθεια, περιγράφουν το βλέμμα των νέων ανθρώπων σ’ ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς.

ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ, φωνή

Η Νατάσσα γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983. Σπουδάζει στο Πολιτικό Τμήμα της Νομικής. Έχει σπουδάσει κλασικό πιάνο και Θεωρία της Μουσικής στο Ελληνικό Ωδείο με τον σολίστα Κώστα Δροσουλάκη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Μοντέρνου τραγουδιού στο Ωδείο «Φίλιππος Νάκας» (μέσα σε 8 μήνες). Συνεχίζει μέχρι και σήμερα μαθήματα φωνητικής με την Έλλη Πασπαλά στο Ωδείο «Φίλιππος Νάκας» ενώ παρακολουθεί τζαζ πιάνο με τον Γιώργο Ψυχογιό.

Η πρώτη της εμφάνιση στη δισκογραφία έγινε το 2004 με το δίσκο “Δεύτερη Ακρόαση της Μικρής Άρκτου” (αποτέλεσμα των ακροάσεων νέων καλλιτεχνών του στιχουργού Παρασκευά Καρασούλου και της “Μικρής Άρκτου”), όπου ερμήνευσε τα τραγούδια “Ασπιρίνη” (των Γεράσιμου Ευαγγελάτου – Κώστα Τσίρκα) και “Ποιος ξέρει” (του Μίλτου Σελιτσανιώτη πάνω σε ποίηση Μαρίας Πολυδούρη).

Ο πρώτος της προσωπικός δίσκος (2005) – μια συνεργασία με τους νέους δημιουργούς Γεράσιμο Ευαγγελάτο (στίχοι) και Κώστα Τσίρκα (μουσική) με τίτλο “100 Μικρές Ανάσες”, συνέστησε τη Νατάσσα ως μια από τις πιο πολλά υποσχόμενες φωνές τις γενιάς της.

Το 2006 ο Σταμάτης Κραουνάκης της χάρισε δυο τραγούδια (“Εραστές”, “Τέτοια Μέρα”) στο σάουντρακ της ταινίας του Νίκου Παναγιωτόπουλου “Πεθαίνοντας στην Αθήνα”.

Το Μάρτιο του 2007 μετά την έκδοση ενός CD single δύο κομματιών με τίτλο «Εν Λευκώ» σε στίχους ακόμα μία φορά του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη, υποδέχεται την άνοιξη με ζωντανές εμφανίσεις στον “ΙΑΝΟ”, σ΄ ένα πρόγραμμα που επιμελούνται οι δημιουργοί Γεράσιμος Ευαγγελάτος και Θέμης Καραμουρατίδης.

Τον Ιούλιο του 2007 η Νατάσσα Μποφίλιου συναντά την ερμηνεύτρια και δημιουργό Αφροδίτη Μάνου στο πλαίσιο του 21ου Φεστιβάλ Υμηττού στο Θέατρο Βράχων σε μια συναυλία που σχολιάστηκε και επαινέθηκε από δημοσιογράφους και κοινό.

Η τελευταία δισκογραφική δουλειά της Νατάσσας Μποφίλιου σε στίχους του Γεράσιμου Ευαγγελάτου και μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη έχει τίτλο ”Μέχρι το τέλος” και κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2008 από τη «Μικρή Άρκτο».

Τον χειμώνα 2007-2008 εμφανίσθηκε σε μουσικές σκηνές της Αθήνας, όπως στην X-edra με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο και τον Κωστή Μαραβέγια, στο Caminito με τον Γιώργο Ψυχογιό, στον Ιανό με τους μουσικούς της κάθε Σάββατο του Μαρτίου και Απριλίου κ.α.

Συνέντευξη:
Τι σημαίνει να είσαι νέα τραγουδίστρια/καλλιτέχνης στις μέρες μας; 
Επειδή η καλλιτεχνικότητα που έχω σαν προσωπικότητα βγαίνει τελείως από μέσα μου δεν το έχω σκεφτεί ποτέ και θεωρώ ότι είναι και πολύ μεγάλη λέξη, η λέξη «καλλιτέχνης» και πιστεύω ότι περισσότερο κρύβεται πίσω από τη ζωή ενός ανθρώπου πόσο καλλιτέχνης είναι παρά το επάγγελμά του. Μου αρέσει πάρα πολύ να ασχολούμαι με την τέχνη και ειδικά με το τραγούδι, είναι ο τρόπος που εκφράζομαι και το μόνο μέσο που έχω να επικοινωνήσω 100% και αληθινά με τους άλλους. Είμαι τόσο πολύ ο εαυτός μου όταν τραγουδάω που όταν κατεβαίνω από τη σκηνή, σχεδόν αισθάνομαι ότι δεν έχω μιλιά και πρέπει να περάσει λίγη ώρα για να μπορέσω να προσαρμοστώ ξανά στο ότι είμαι ένας άνθρωπος που πρέπει να επικοινωνήσει και με άλλο τρόπο. Γι’ αυτό όταν ανεβαίνω στη σκηνή δεν έχω καμία αμηχανία, μπορείς να με βάλεις να τραγουδάω να κάνω οτιδήποτε, δε με πειράζει.

Πόσο δύσκολο είναι για ένα νέο καλλιτέχνη να βρει το «χώρο» του να εδραιωθεί, να βρει/δημιουργήσει τη δική του ταυτότητα;
Το πιο δύσκολο από όλα. Δεν αφορά τους τραγουδιστές, αλλά τους δημιουργούς, διότι αν ένας τραγουδιστής δεν έχει δημιουργούς από πίσω του, δεν έχει κανένα χώρο. Είναι θέμα ρεπερτορίου. Έχουμε δει συγκλονιστικές φωνές που δεν κατάφεραν να βρουν χώρο γιατί δεν είχαν δισκογραφία.

Ποια είναι η σχέση και η αντιμετώπιση μεταξύ παλιών και νέων καλλιτεχνών;
Για μένα όλη η παλιά γενιά είναι η αναφορά μου. Τους χρωστάω και εντός και εκτός εισαγωγικών την ύπαρξή μου στο χώρο, με την έννοια ότι αν δεν είχα αναφορά την Τσανακλίδου ή τη Γαλάνη ή τη Μοσχολιού δε θα είχα λόγο να κάνω τραγούδια. Απλά μέχρι εκεί. Τους θαυμάζω και συγκινούμαι και τώρα μάλιστα ακόμη περισσότερο που μπορώ να δω λίγο τι γίνεται πίσω από αυτό το πράγμα, μπορώ να καταλάβω την κούραση, την ανάγκη τους. Η μόνη μου ουσιαστική σχέση με δημιουργό είναι με τον Παρασκευά Καρασούλο, στον οποίο πραγματικά οφείλω την ύπαρξή μου στο χώρο, ο οποίος μας στηρίζει a priori και εν λευκώ. Δε βοηθάει τους νέους απλά τους δίνει βήμα να βοηθηθούν μόνοι τους και αυτό το θεωρώ μεγάλη μαγκιά. Είχα βέβαια την τιμή να τραγουδήσω τραγούδι του Σταμάτη Κραουνάκη και φέτος η συνεργασία με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο που είναι μια πολύ καλή και γλυκιά συνεργασία.

Ποιον τρόπο προτιμά κανείς να προωθήσει τη δουλειά και τον εαυτό του;
Δεν είμαι διαθέσιμη να συμβιβαστώ με το τι αρέσει γενικώς. Θεωρώ ότι όταν κάνεις κάτι με την ψυχή σου και σ’ αρέσει εσένα πολύ τότε αρέσει και στους άλλους. Ό, τι πιστεύεις περνάει από κάτω. Ο τρόπος να προωθήσω τον εαυτό μου είναι αυτό που κάνω, μέσω του ρεπερτορίου, να το υποστηρίξω και να το προσπαθήσω μόνη μου. Έτσι φτιάχνεις και ένα κοινό που γνωρίζει πάνω κάτω τι θέλεις να κάνεις και ή θα επικοινωνήσει μαζί σου ή όχι. Είναι και πολύ ειλικρινές αυτό γιατί ξεκαθαρίζεις από την αρχή τι σκοπό έχεις. Για μένα το μέσο που με έχει βοηθήσει περισσότερο μέχρι τώρα είναι το ραδιόφωνο. Χρωστάω πολλά στους παραγωγούς του ραδιοφώνου γιατί στηρίξανε αυτή τη δουλειά και την αγαπήσανε.

Ένα σχόλιο για τους χώρους-μουσικές σκηνές. Πόσο ανοιχτοί είναι, ποιοι προτιμούνται;
Υπάρχουν μουσικές σκηνές στην Αθήνα. Αυτό που βίωσα στον Ιανό ήταν πολύ ωραίο. Γίναμε φίλοι με τα παιδιά και εκεί συνειδητοποίησα το κοινό μου. Ήταν καλό και το τάιμινγκ γιατί κατά τη διάρκεια των παραστάσεων βγήκε το «εν λευκώ». Έχει και την ενέργεια του βιβλίου, και αυτό είναι πολύ καλό. Έχει μια κουλτούρα διαφορετική , δεν είναι τόσο νύχτα. Είναι πιο έξω από τη νύχτα.

Ποια είναι η γνώμη σου για το κοινό φιλοθεάμον και φανατικό;
Με τον πυρήνα του κοινού έχουμε πολύ καλή σχέση, μιλάμε, τους γνωρίζω και μέσω του MySpace έχουμε επαφή, έχω μια πολύ γλυκιά αντιμετώπιση, με έχουν αγκαλιάσει πάρα πολύ, μέχρι στιγμής αυτά που έχω δει είναι υπέροχα. Είναι φοβερή αίσθηση ότι αυτό που κάνεις υπάρχουν άνθρωποι που το αναγνωρίζουν και τους αρέσει. Σε ικανοποιεί και σε γεμίζει σαν καλλιτέχνη και σου δίνει τροφή, διότι όταν βλέπεις ότι κάτι αρέσει γίνεσαι πιο απαιτητικός θέλεις να γίνεις ακόμη πιο καλό, είναι σαν χρέος να δώσεις κάτι καλύτερο. Είναι πολύ καλή και δημιουργική η σχέση με τον κόσμο.

Συνέντευξη στην Φιλουμένα Ζλατάνου
9 Ιανουαρίου 2008 στο www.in2life.gr